Kurs CHF/PLN

Gdyby w XVIII wieku powiedzieć komuś „masz to jak w szwajcarskim banku”, z pewnością nie wiedziałby, o co chodzi. Rozwój bankowości w Szwajcarii przypada bowiem na XIX wiek – w tym czasie zaczyna się również historia franka szwajcarskiego.

Do połowy XIX wieku w Szwajcarii każdy kanton, każda gmina, a nawet klasztory mogły wybijać własne monety. Dopiero w 1848 roku powstała Szwajcarska Konstytucja Federalna, w myśl której prawo do bicia monet – franków miał wyłącznie Rząd Federalny.

W 1865 roku Szwajcaria, Francja, Belgia i Włochy utworzyły Łacińską Unię Monetarną – traktat, na mocy którego waluty poszczególnych krajów miały stabilny kurs 1:1 i można było używać ich swobodnie na terenie całej Unii. Takie ustalenia obowiązywały do 1926 roku, a dopiero po rozwiązaniu Unii frank szwajcarski stał się jedynym legalnym środkiem płatniczym w Szwajcarii.

Frank szwajcarski przez wiele lat był wymienialny na złoto – ta zależność została ostatecznie zniesiona przez Szwajcarski Bank Centralny dopiero w 2000 roku, w wyniku referendum.

Frank szwajcarski obowiązuje na terenie Szwajcarii i Liechtensteinu. Przez lata frank był jedną z najbardziej stabilnych walut. Znaczne wzmocnienie pozycji franka nastąpiło w 2008 roku, kiedy strefa euro przechodziła kryzys.

Na monetach frankowych (1/2 franka, 1 i 2 franki) widnieje kobieca postać – Helvetia, która jest swego rodzaju symbolem Szwajcarii. Monety o mniejszych nominałach (centymy) przedstawiają Libertas – rzymską boginię wolności.

Franki w formie banknotów na rewersie mają zabezpieczenia w postaci mikrodruków i metalicznych nitek. Na awersie franka umieszczone są motywy wiążące się z hasłem „Szwajcaria otarta na świat” i tak właśnie na poszczególnych banknotach możemy zobaczyć grafiki obrazujące czas, światło, wodę i język.

Aktualnie, w latach 2016-2019 Bank Szwajcarski wprowadza nowe franki, zaprojektowane przez Manuelę Pfrunder. Banknoty mają posiadać dodatkowe zabezpieczenia, skuteczniej chroniące przed fałszerzami.